کهکشان های مارپیچی چیست؟ما در این مقاله به این سوال ها پاسخ داده ایم .اگر شما یک کودک یا نوجوان هستید و یا والدین هستید که دوست دارید اطلاعات بیشتر درباره دلفانجوم دریافت کنید اینجا کلیک کنید.
مقدمه
سفر جذاب کیهان شناسی مدرن با دو ذهن درخشان، آلبرت انیشتین و ادوین هابل آغاز شد. نظریه های اینشتین به ما کمک کرد تا بفهمیم چگونه گرانش شکل فضا را منحرف می کند، در حالی که مشاهدات هابل نشان داد که جهان در حال انبساط است. آنها با هم پایه و اساس رشته جدیدی از علم به نام کیهان شناسی را بنا نهادند. اما دقیقاً کیهان شناسی چیست؟ خوب، این مطالعه جهان به عنوان یک کل است، چگونه شروع شد، چگونه تکامل یافت، و سرنوشت نهایی آن ممکن است چه باشد.
خانواده کهکشان های مارپیچی
کهکشان های مارپیچی مانند خانواده های بزرگی از ستارگان، گاز و غبار هستند که در فضا می چرخند. آنها را مانند صفحات چرخان بزرگ با قسمت های مختلف تصور کنید.اول، یک دیسک مسطح وجود دارد که بیشتر عملیات در آن انجام می شود. این دیسک پر از ستاره، گاز و غبار است که همه به صورت دایره ای به دور خود می چرخند.بعد، چیزی به نام برآمدگی وجود دارد که مانند یک توده بزرگ در وسط کهکشان است. به نوعی له شده و گرد است.در نهایت، هاله وجود دارد، که مانند ابری مبهم از ستارگان است که هر چیز دیگری را احاطه کرده است.
بازو
حال تصور کنید که این کهکشان ها نیز بازوهایی مانند بازوهای یک مارپیچ دارند. این بازوها می توانند مانند پره های چرخ دوچرخه از مرکز بیرون بیایند.
گاهی اوقات، قسمت خاصی در وسط به نام میله وجود دارد که شبیه یک خط مستقیم است که از وسط کهکشان عبور می کند. حدود دو سوم کهکشان های مارپیچی دارای این نوار هستند.
میتوانیم کهکشانهای مارپیچی را بر اساس داشتن یا نداشتن این میله دستهبندی کنیم. اگر چنین کنند، ما آنها را کهکشان های SB می نامیم. اگر این کار را نکنند، فقط کهکشان های S نامیده می شوند.
اندازه کهکشان های مارپیچی
همچنین میتوانیم آنها را بر اساس بزرگی برآمدگی و میزان زخمی شدن بازوهایشان دستهبندی کنیم.به عنوان مثال، اگر یک کهکشان دارای بازوهای شل و یک برآمدگی کوچک باشد، کهکشان Sc نامیده می شود. اگر بازوهای مارپیچی شفاف و برآمدگی متوسط داشته باشد، کهکشان Sb نامیده می شود. و اگر دارای یک برآمدگی بزرگ و بازوهای محکم باشد، کهکشان Sa نامیده می شود.کهکشان خود ما، کهکشان راه شیری، یک کهکشان SBc است، زیرا بازوهای مارپیچی، یک برآمدگی کوچک و یک میله مرکزی دارد.
بزرگراه های فضایی
بازوهای مارپیچی مانند بزرگراه هایی در فضا هستند که در آن ستاره ها متولد می شوند. آنها پر از گاز و غبار هستند که به ایجاد ستاره های جدید کمک می کند. اگر به کهکشان های مارپیچی نزدیک نگاه کنید، سیاهچاله های بزرگی را در مرکز آنها خواهید دید. این سیاهچاله ها بسیار پرجرم هستند، به این معنی که واقعاً سنگین هستند و اندازه آنها به بزرگی برآمدگی ستارگان مرکزی کهکشان بستگی دارد.با این حال، بیشتر این سیاهچاله ها بسیار آرام هستند. آنها چیزها را نمی خورند یا درخشان نمی درخشند. ما فقط می دانیم که آنها آنجا هستند زیرا بر سرعت حرکت ستارگان مجاور در اطراف آنها تأثیر می گذارند.
نتیجه
دانشمندان همچنین چیز بسیار جالبی در مورد کهکشان های مارپیچی کشف کردند: آنها مملو از چیزی به نام ماده تاریک هستند. ماده تاریک ماده نامرئی است که بیشتر جرم کهکشان را تشکیل می دهد. مانند چسب نامرئی است که همه چیز را در کنار هم نگه می دارد. ماده تاریک بیشتر در یک حباب بزرگ در اطراف کهکشان، فراتر از قسمت مسطح که ستارگان هستند، آویزان است.
از آنجایی که ما خودمان در یک کهکشان مارپیچی (کهکشان راه شیری) زندگی می کنیم، دانشمندان در مقایسه با انواع دیگر کهکشان ها چیزهای زیادی در مورد آنها می دانند.