کیهان شناسی

درک کیهان شناسی

برای درک کیهان شناسی، باید سه اصل کلیدی را درک کنیم. اولاً، جهان همسانگرد است، یعنی در همه جهات یکسان به نظر می رسد. دوم، در بزرگ ترین مقیاس ها، جهان صاف و یکنواخت است. و سوم، هیچ چیز خاصی در مورد مکان و زمان ما در جهان وجود ندارد. ما فقط یک بخش کوچک از یک کیهان بزرگ هستیم.

نور

اما بخش شگفت انگیز اینجاست: وقتی به کهکشان های دور نگاه می کنیم، در واقع به گذشته نگاه می کنیم. این به این دلیل است که نور برای سفر به زمان نیاز دارد و جهان آنقدر وسیع است که میلیاردها سال طول می کشد تا نور از دورترین کهکشان ها به ما برسد. با مطالعه نور این کهکشان ها، اخترشناسان می توانند فاصله آنها را با استفاده از چیزی به نام انتقال به سرخ اندازه گیری کنند، که به ما می گوید از زمان گسیل شدن نور، جهان چقدر منبسط شده است.

قدمت

با ترکیب همه این مشاهدات، دانشمندان به این نتیجه رسیده اند که جهان حدود 13.8 میلیارد سال قدمت دارد. این یک عدد گیج کننده است! و این را دریافت کنید – جهان قابل مشاهده 92 میلیارد سال نوری وسعت دارد. اما صبر کنید، چگونه جهان می تواند قدیمی تر از عرض خود باشد؟ این به این دلیل است که خود فضا در طول زمان در حال گسترش است.

انبساط

با انبساط جهان، حفره‌های کوچک بین کهکشان‌ها بزرگ‌تر می‌شوند، در حالی که گرانش کهکشان‌ها را به سمت خوشه‌ها و ابرخوشه‌ها می‌کشد. این خوشه ها را به عنوان شهرهایی در یک شبکه کیهانی وسیع تصور کنید که توسط رشته هایی از کهکشان ها در سراسر جهان به هم متصل شده اند. اما نکته مهم اینجاست – همه این کهکشان‌ها، خوشه‌ها و ابرخوشه‌ها تنها حدود 5 درصد از کل جرم و انرژی جهان را تشکیل می‌دهند. بقیه از مواد مرموز به نام ماده تاریک و انرژی تاریک تشکیل شده است که ما هنوز در تلاش برای درک آنها هستیم.

بیگ بنگ

داستان علمی آفرینش با مدل بیگ بنگ آغاز می‌شود. در ابتدا، اموری نامعلوم و گمانه‌زنی‌آمیز بود. این زمانی از انرژی و تراکم بسیار بالا بود که جرم و انرژی به راحتی قابل تبدیل بودند. به دلیل یک فرآیند به نام تورم، جهان به سرعت گسترش یافت، مسطح، صاف و اکثراً خالی شد. در ابتدا، جهان با تابش پر شده بود، با باقی‌مانده‌ای از ماده که در نهایت منجر به تشکیل میلیاردها کهکشان در جهان شد. در 3 دقیقه اول، مقدار قابل توجهی از هیدروژن به هلیم تبدیل شد، در حالی که جهان همچنان گرم‌تر از مرکز یک ستاره بود.

اکنون

زندگی در نهایت بر سیارات سنگی مانند زمین تکامل یافت، که از پسماندهای ستاره‌های مرده تشکیل شد. چهار میلیارد و نیم سال بعد، انسان‌ها، که توسط یک ستاره زرد گرم (خورشید) گرم می‌شوند و در معرض پس‌تابه‌های مایکروویو رویداد آفرینش هستند، تلسکوپ‌های خود را به آسمان نگاه می‌کنند و در معنای همه چیز تفکر می‌کنند.