به عنوان اولین معلمان فرزندانمان، نحوه الگوبرداری از رفتار مذاکره اهمیت دارد.
هنگام انجام مذاکرات روزمره با دیگران در مقابل فرزندان خود (با مربی فوتبال آنها، یک تعمیرکار و غیره)، سعی کنید از این واقعیت آگاه باشید که کودکان در حال تماشای آن هستند و احتمالاً از رفتار شما یاد می گیرند. (ممکن است زمانی متوجه شوید که منطقی تر و محترمانه تر مذاکره می کنید، وقتی می دانید که آنها در حال گوش دادن هستند.) در مورد وضعیت بعد از این واقعیت با آنها صحبت کنید و به آنها اشاره کنید که چه چیزی درست بوده و چه کارهایی ممکن است بهتر انجام داده باشید. همچنین ممکن است سعی کنید در مورد داستان های مذاکره از اخبار و درس های آموخته شده سر میز شام بحث کنید.

مذاکره‌کنندگان تجاری یاد می‌گیرند که گام‌هایی برای تشویق تصمیم‌گیری منطقی بر سر میز مذاکره بردارند – برای مثال، با کاهش ضرب‌الاجل‌ها و اختصاص زمان کافی برای آماده‌سازی. به طور مشابه، به عنوان والدین، هنگامی که با بچه ها مذاکره می کنید، می توانید استرس هایی را که باعث تشدید تعارض با بچه های ما می شوند، مانند خستگی و بازه های زمانی محدود، کاهش دهید. این ممکن است به معنای تنظیم زمان خواب زودتر (به طور یکسان برای بچه ها و والدین) و یافتن راه هایی برای اتصال کوتاه درگیری های مداوم باشد، مانند کمک به کودکی که تصمیم نمی گیرد لباس های هفته خود را در بعدازظهر یکشنبه به جای هر روز قبل از مدرسه انتخاب کند

اگر به نوجوان شما فرصت داده نشود تا در برخی از تصمیمات مربوط به زندگی روزمره سهیم شود، فرصت های زیادی برای تمرین مذاکره پیدا نمی کند. البته این بدان معنا نیست که هر تصمیمی که می گیرید برای مذاکره است. بدانید که کدام موضوعات غیرقابل مذاکره هستند و در مورد آن صحبت کنید. ممکن است تعجب کنید که متوجه شوید مسائل بسیار بیشتری از آنچه که فکر می‌کنید برای بحث وجود دارد، مانند مقدار پولی که آنها باید پس انداز کنند ، کمک هزینه‌ها ، کارهای روزمره و مقررات منع رفت و آمد وجود دارد.

مذاکره موفق به مهارت گوش کردن بستگی دارد، پس به فرزند خود بیاموزید که با پرسیدن سوال، سعی کند دیدگاه طرف مقابل را درک کند. خوب گوش کردن باعث می‌شود که کودک به‌خوبی متوجه منظور طرف مقابل شود و درنتیجه، بتواند مذاکره موثری داشته باشد.

در مذاکرات حرفه‌ای‌مان، عصبانیت طرف مقابل می‌تواند آنقدر ما را ناراحت کند که فقط برای راضی کردن او امتیازاتی را ارائه کنیم. به طور مشابه، نمایش خشم یا ناامیدی کودک دکمه های داغ ما را فشار می دهد. ما تمایل داریم با ابراز نارضایتی یا کم اهمیت جلوه دادن احساسات او پاسخ دهیم، واکنش هایی که باعث می شود او احساس شرمندگی یا سوءتفاهم کند. همچنین ممکن است در هنگام مذاکره با بچه ها وسوسه شویم که تسلیم خواسته های غیر منطقی شویم.